بررسی میزان شیوع اضطراب اجتماعی و تأثیر آموزش گروهی مهارتهای اجتماعی و درمان گروهی شناختی–رفتاری بر کاهش آن در دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز

هدف از این پژوهش بررسی میزان شیوع اضطراب اجتماعی و تأثیر آموزش گروهی مهارتهای اجتماعی و درمان گروهی شناختی – رفتاری بر کاهش آن در دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز است. این بررسی یک روش آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد. همچنین طرح تحقیق در مرحله ی شیوع شناسی پیمایشی است. جامعه ی آماری شامل دانشجویان دانشگاه شهید چمران اهواز است. که 10 درصد این دانشجویان با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای برای بررسی میزان شیوع انتخاب شدند. از جامعه ی مورد نظر آزمودنی هایی که در پرسشنامه اضطراب اجتماعی دارای نمره ای به میزان یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بودند، تعداد 45 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و به صورت جایگزینی تصادفی در 3 گروه درمان شناختی – رفتاری، آموزش مهارتهای اجتماعی و لیست انتظار جای داده شدند. برای گرد آوری اطلاعات از پرسشنامه ی اضطراب اجتماعی داوودی – نجاریان استفاده شد. نمره های به دست آمده از ارزیابیها در دو مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون به کمک آزمونهای آماری تحلیل واریانس یک راهه (anova) و آزمون تعقیبی شفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که در کاهش اضطراب اجتماعی، آموزش گروهی مهارتهای اجتماعی نسبت به گروه کنترل موثر است و تفاوت این دو روش از لحاظ آماری معنی دار است 05/0p <، همچنین بین درمان گروهی شناختی – رفتاری و گروه کنترل این تفاوت معنی دار می باشد 05/0p< . ولی بین درمان گروهی شناختی – رفتاری و آموزش مهارتهای اجتماعی تفاوت معنی داری از لحاظ آماری وجود ندارد. بر پایه یافته های این پژوهش نتیجه گرفته می شود که درمان شناختی – رفتاری و آموزش مهارتهای اجتماعی در کاهش اضطراب اجتماعی اثر عمده ای دارند. همچنین تاثیر این دو روش در کاهش اضطراب اجتماعی به یک میزان می باشد.